Dab dzieli się tu z nami swoimi przemyśleniami na temat swojej kariery, jak też kondycji rapu. Pierwsza zwrotka jest niejako podsumowaniem twórczości autora. Widzimy, że Marcin jest wdzięczny za to, że udało mu się zrobić karierę. Jest jednym z tych ludzi, którzy mogą poszczycić się możliwością życia robiąc to, co kochają. Z drugiej strony autor zdaje sobie sprawę z tego, że musi cały czas brnąć do przodu i nie osiadać na laurach, bo tylko pozostając ostrym jak maczeta można cały czas być na szczycie.
Dalej mamy część, w której Dab komentuje historię rapu. Mimo że współczesne realia różnią się od tego, co było jeszcze parę lat temu, to i tak hip hop stanowi wciąż dużą część naszej rodzimej sceny muzycznej. Jak wszystko na tym świecie przeżywał swoje wzloty i upadki, czego dowodem jest chociażby "hiphopolo", o którym wspomina tu autor. Niemniej jednak polski rap jest czymś na swój sposób unikalnym i pięknym. Różni się od tego, z czym mamy do czynienia w Ameryce, będącej przecież źródłem całego tego nurtu. Pomimo innych praw, dalej jednak chodzi tu o to samo – przekazywanie swych myśli i komentarzy dotyczących rzeczywistości. A to Dab robi znakomicie.
