Jest to zespół, który przebył niesamowitą metamorfozę. Od hardcore punka, po wielowarstwowe, rezonujące głębią dźwięków kompozycje, w których główną rolę odgrywają melodie. Grają mroczną, introspektywną muzykę, w której słychać zarówno inspirację The Cure, jak i wpływy death-rocka, hardcore'u czy zespołów takich, jak Ramones. Aczkolwiek w ostatnim czasie sporo jest także inspiracji chociażby Davidem Bowie. Znani są z przywiązywania dużej wagi do koncertów, jak sami mówią: koncerty zawsze były dla nas najważniejsze. Naszą bazę fanów stworzyliśmy w oparciu o występy na...

Jest to zespół, który przebył niesamowitą metamorfozę. Od hardcore punka, po wielowarstwowe, rezonujące głębią dźwięków kompozycje, w których główną rolę odgrywają melodie. Grają mroczną, introspektywną muzykę, w której słychać zarówno inspirację The Cure, jak i wpływy death-rocka, hardcore'u czy zespołów takich, jak Ramones. Aczkolwiek w ostatnim czasie sporo jest także inspiracji chociażby Davidem Bowie. Znani są z przywiązywania dużej wagi do koncertów, jak sami mówią: koncerty zawsze były dla nas najważniejsze. Naszą bazę fanów stworzyliśmy w oparciu o występy na żywo.

Obecnie zespół rozwinął się w kierunku melodycznego rocka. Duża w tym zasługa Pugeta, który w momencie przyjścia do zespołu zaczął mieć coraz większy wpływ na brzmienie. I klasyczne hradcore'owe kompozycje zaczęły stawać się bardziej skomplikowane aranżacyjnie, ale przede wszystkim głównym motywem były chwytliwe melodie.

Davey Havok przyznaje: Kiedy grasz muzykę w stylu, który tak naprawdę nie pasuje nikomu, podejmujesz ryzyko, że nikogo nie przyciągniesz. Rzucasz ludziom wyzwanie, aby opuścili swoje nisze i porzucili wyobrażenie o tym, co lubią i do czego się przyzwyczaili. Na szczęście jest wielu ludzi, którzy nie zwracają uwagi na styl – po prostu koncentrują się na muzyce i akceptują nas takich, jacy jesteśmy. Dlatego mamy fanów wśród przedstawicieli przeróżnych subkultur – skaterów, nawiedzonych dzieciaków, punk-rockerów, metalowców, studentów college'ów, hardcorowców.

Komercyjny sukces przyniosła im płyta „Sing the Sorrow” z 2003 roku. Piosenka „Girl's Not Grey” dostała statuetkę MTV2 dla najlepszej piosenki 2003 roku. W 2006 roku teledysk do piosenki „Miss Murder”, pochodzącej z kolejnego albumu - „Decemberunderground”, został nagrodzony statuetką MTV Video Music Awards w kategorii najlepszy teledysk rock. W 2009 roku zespół wydał płytę „Crash Love”, chyba najlżejsza i najbardziej przebojową w swoim dorobku. Cztery lata później ukazał się album „Burials” różniący się znacznie od ostatnich dokonań zespołu. Cięższe brzmienie i teksty wypełniają większą część płyty. AFI (akronim dla A Fire Inside) wrócili w ten sposób nieco do korzeni. Ale prawda jest taka, że ta płyta powinna się ukazać przed „Sing The Sorrow”, bo wtedy cała dyskografia miałaby bardzo płynną ewolucję brzmienia.