Chociaż Szwedzi z Amon Amarth niemal zawsze charakteryzują wikingów jako mężnych, niezwyciężonych i nie okazujących lęku w obliczu śmierci, tym razem przypominają, że nawet zaprawiony w bojach nordycki wojownik może złamać się w obliczu osobistej tragedii.
Bohater The Fate of Norns nigdy nie obawiał się własnej śmierci, wiedział bowiem, że wstąpi wówczas w bramy Walhalli. Czymś innym jest jednak doświadczenie śmierci pierworodnego syna. Kiedy mężczyzna składa na stosie pogrzebowym ciało chłopca, który przeżył zaledwie sześć zim, po jego policzkach – być może po raz pierwszy w całym życiu – spływają łzy.
Pogrążony w rozpaczy mężczyzna wzywa imienia Odyna, pytając, dlaczego spotkał go tak okrutny los. Nie widzi już sensu w życiu, a rozpacz niemalże odbiera rozum. Tragedia jest tym większa, że chłopiec był jedynym spadkobiercą wikinga; teraz nikomu nie przekaże już swojego dziedzictwa.
Tytuł kompozycji nawiązuje do Norn, nordyckich bogiń przeznaczenia, odpowiadających greckim Mojrom. Gdy przecięły złotą nić, symbolizującą ludzie życie, człowiek umierał i odchodził do Walhalli, pałacu Odyna, lub lodowego piekła demonicznej Hel. Od wyroków trzech sióstr nie było ucieczki.
