Ten tekst piosenki opowiada o powierzchownej relacji, w której obie strony bardziej cenią towarzystwo niż prawdziwą bliskość i emocjonalne zaangażowanie. Podmiot liryczny opisuje spotkanie z kimś, kogo zna, ale relacja z tą osobą jest ograniczona do wspólnego spędzania nocy w pokoju hotelowym („Zimmer 110”). Towarzyszy im poczucie komfortu i przyzwyczajenia, jednakże związek nie sięga głębiej niż fizyczna obecność – ich rozmowy są puste, a podmiot nie nawiązuje prawdziwego kontaktu wzrokowego, gdyż „spojrzenie jest puste.”
Refren wyraża główną ideę utworu: ważne jest, aby „nie być samotnym,” co wydaje się być podstawowym motywem ich relacji. Wzajemna obecność przynosi pocieszenie i wygodę, ale bez głębszego zaangażowania emocjonalnego. Podmiot liryczny docenia to, że ma kogoś obok, lecz nie chce być obciążany problemami i zmartwieniami drugiej strony, woląc, by rozmowy nie dotyczyły trudnych tematów.
Druga zwrotka podkreśla płytkość ich związku. Miłość między nimi „kosztuje jedynie pościel, a nie łzy” – jest to relacja, która trwa jedynie od nocy do poranka, a potem partnerka zawsze odchodzi. Wszystko, co wykracza poza fizyczne aspekty związku („coś głębszego”), mogłoby przynieść ból, więc obie strony unikają zaangażowania. Podmiot zauważa, że nie patrzy jej w oczy, aby nie musieć stawić czoła emocjom, których oboje woleliby uniknąć.