Dio śpiewa tutaj o religii, która zmusza ludzi do przyjęcia jednostronnego punktu widzenia, arbitralnie ustalając co jest dobre, a co złe. Wierzący ludzie zamykają się przez to na prawdziwy świat, nie dostrzegając tego, że oprócz czerni i bieli w naszej rzeczywistości jest też nieskończenie wiele odcieni szarości.
Wokalista uważa, że tak naprawdę tylko od nas zależy, którą ścieżką będziemy podążać w życiu. Prosty podział na niebo i piekło, dobro i zło jest kompletnie bezsensowny. Jeżeli bierzemy odpowiedzialność za własne życie i postępujemy zgodnie z tym, co każe nam nasze sumienie, to jesteśmy dobrymi ludźmi, nieważne, co sądzi o tym religia.
Oczywiście znacznie łatwiej jest zwolnić się od odpowiedzialności i dać się kontrolować zasadami, które ktoś za nas ustalił, ale jaki jest w tym sens? Żyjemy wtedy nie swoim życiem, a nasze decyzje nie są tak naprawdę nasze. Cały obecny porządek świata jest złudzeniem i niewielu potrafi przez nie przejrzeć. Tylko będąc świadomymi ludźmi jesteśmy w stanie wyzwolić się spod panowania tej ułudy.
