W tym utworze Fisher opowiada o wirusie, który powoduje u zarażonych niemożliwą do opanowania agresję. Mamy tu wizję choroby stworzonej przez człowieka, która to wymknęła się spod kontroli, zalewając świat przerażającą plagą. Objawami są niepohamowane napady furii połączone z przemożną chęcią patroszenia innych ludzi.
Każdy, kto choruje stanowi potencjalne zagrożenie zarówno dla otoczenia, jak i samego siebie. Starczy, że ma pod ręką jakieś ostre narzędzie, by wnet użyć go do mordowania, lub w przypadku braku potencjalnych ofiar – pozbawienia życia samego siebie. Autor skłania nas tutaj do zastanowienia się nad hipotetyczną możliwością stworzenia wirusa, który działaby na naszą psychikę, wywołując u nas żądzę mordu. W końcu postęp technologiczny niesie za sobą nie tylko ogromne możliwości, ale i straszliwe zagrożenia.
Nie tak trudno jest sobie wyobrazić jakieś laboratorium, w którym wojskowi naukowcy tworzą biologiczną broń opisywaną tutaj przez wokalistę. W końcu człowiek jest niekwestionowanym mistrzem jeżeli chodzi o wymyślanie kreatywnych sposobów na zabijanie innych.
