Fisher wciela się w tym utworze w tytułowe uosobienie sadyzmu, pokazując nam obraz człowieka, któremu zadawanie bólu innym przynosi nieopisaną wręcz przyjemność. Swoje własne frustracje, obawy i lęki przelewa na cierpienie innych, doznając swoistego katharsis gdy patroszy swoje ofiary. Nie ma dla niego żadnych granic, już dawno odrzucił od siebie wszystko, co ludzkie. Człowieczeństwo uważa za zbędny balast, obciążający go tylko w jego nieustannym poszukiwaniu przyjemności.
Władza nad czyimś życiem go upaja do granic, przynosząc spełnienie w żaden inny sposób niedostępne. Poprzez tortury i bestialskie morderstwa osiąga wewnętrzny spokój, w zabijaniu odnajdując lekarstwo na wszystkie swoje słabości. Chce zniszczyć wszystko, co dobre na tym świecie i nie zamierza przestać, póki nie spełni swojego celu. Będzie dalej siał terror, gdziekolwiek się pojawi. Tylko w ten sposób osiąga satysfakcję, bo zwykłe metody okazały się być niczym w porównaniu do czystej ekstazy, towarzyszącej pozbawianiu życia innych ludzi.
"Sadistic Embodiment" nie jest w żadnym wypadku jakąś metodą na osiągnięcie szczęścia, ale sygnalizuje pewien niepokojący fakt. Wielu seryjnych morderców wskazuje na to, że absolutna władza nad drugim człowiekiem jest czymś niesamowitym. Często to właśnie "haj" powodowany zabijaniem popycha tych ludzi do tych potwornych czynów. Gdy już raz wkraczają na tę ścieżkę, nie potrafią z niej zejść. Nie znaczy to oczywiście, że każdy z nas jest w głębi duszy bestią, ale jednak ten powtarzający się motyw spełnienia poprzez zabijanie jest co najmniej intrygujący.
