Ten kawałek porusza temat starzenia się i stopniowego tracenia chęci do życia. Autor zwraca tutaj uwagę na to, że człowiek wraz z wiekiem traci coraz więcej ze swojej energii i charakteru, by stać się w końcu nic nie znaczącym, zdemotwowanym szarakiem, będącym bardziej ludzą ruiną, niż prawdziwym człowiekiem. Najgorsze dla wokalisty w tym wszystkim jest to, że zdajemy się nie dostrzegać tego, co się z nami dzieje, przyzwalając na tę niesprawiedliwość.
Na własne życzenie zakładamy sobie więzy, rezygnując stopniowo ze wszystkiego, co sprawiało nam wcześniej radość. Bohater tego utworu jest niesamowicie sfrustrowany tą rzeczywistością. Do tego stopnia brzydzi się tymi wszystkimi pozbawionymi ambicji ludzi, że zaczyna wierzyć w to, iż pozbywając się ich może wyświadczyć im wręcz przysługę. Postanawia więc, że zanim sam zgnuśnieje, wyzwoli w sobie tyle furii, ile tylko zdoła.
Czy chodzi tu o dosłowny morderczy szał, czy raczej o sprzeciwianie się idei beznadziejnej starości, tego nie wiemy. Tak czy owak "Slowburn" pokazuje nam, że umysł człowieka potrafi umrzeć o wiele wcześniej, niż on sam.
