Piosenka nagrana z gościnnym udziałem Juliana Casablancasa z zespołu The Strokes. Wokalista opowiada tutaj miłosną historię, w której para nie może spędzać ze sobą wiele czasu, więc musi zadowolić się okruchami jedności, które jej pozostają. Narrator mówi o uczuciu, które się z nim rodzi, ale które - przez wzgląd na ograniczony czas - nie może rozkwitnąć.
Tekst jest nasączony żalem odnośnie tej niemożności. Bohater utworu chciałby być bliżej, głębiej związany z dziewczyną, do której się zwraca. Nad tekstem wisi jakaś niepokojąca fala, jakby kobieta oddalała się od narratora wbrew swojej woli, jakby coś zabierało mu ją. On uświadamia sobie, że najpewniej nigdy nie będą razem i chce zapamiętać z ich związku tylko to, co było dobre. Jednocześnie nie chce pogodzić się z utratą ukochanej, którą zaczyna się interesować inny mężczyzna. W poetycki, metaforyczny sposób mówi jej o swojej miłości. Chciałby zabrać ją tam, gdzie nikt ich nie znajdzie - w kosmiczną czasoprzestrzeń.
Casablancas wciela się tutaj w bohatera zakochanego w dziewczynie od bardzo dawna. Para zna się od dziecka, już wtedy spędzali ze sobą dużo czasu, świetnie się razem bawili. I to ona pierwsza wyciągnęła do niego rękę, zaproponowała związek. Dzisiaj jednak ucieka, oddala się. Być może stwierdziła, że nie pasują do siebie, nie mogli się dogadać. Takie rozwiązanie zasugerowane jest w refrenie piosenki, w którym dziewczyna próbuje dojść do głosu: teraz ja opowiem o swoich problemach, mówi.
Julian ma w głowie mnóstwo pytań i wątpliwości, którymi chciałby się podzielić z dziewczyną, nie wie jednak od czego zacząć, nie wie jak do niej podejść. Czuje, że się od siebie oddalają i nie potrafi temu zaradzić. Cały utwór stanowi poruszającą opowieść o niespełnionej miłości, która nie daje o sobie zapomnieć.
