Piosenka stworzona we współpracy z kompozytorem Chillym Gonzalesem. Tekst jej zdaje się być opowieścią o ograniczeniach związanych z byciem człowiekiem i chęci nieustannego pogłębiania swojej wiedzy. W pierwszych słowach dowiadujemy się już, że bohater ma poczucie zagubienie w świecie, w którym jest tak wiele zjawisk dla niego niezrozumiałych. Chciałby ciągle je odkrywać, nie wie jednak czego dokładnie ma się uczyć. Zbyt wiele jest drzwi, przez które mógłby przejść, zbyt wiele rzeczy i ciekawostek na tym świecie. Im więcej się dowiaduje, tym większą ma świadomość własnej niewiedzy.
Narrator piosenki przyznaje się do wiecznych poszukiwań. Szukał kogoś, kogo powinien znać, szukał szczęścia poza sobą. Okazuje się jednak, że żeby móc je odnaleźć musi najpierw zrozumieć kim sam jest. Prosi więc kogoś o pomoc w odkryciu własnej esencji, własnego "ja".
Próbuje więc dotrzeć do zagrzebanych popiołem fragmentów własnego mózgu, pamięci. Chce dowiedzieć się co to znaczy być człowiekiem, chce poznać to, co sprawia, że jesteśmy sobą. Szuka odpowiedzi na ważne pytania. Piosenka staje się swoistym filozoficznym monologiem - obrazuje człowieka (robota?) zagubionego w świecie.
