Narrator modli się do Boga, aby znalazł tę samotną siostrę, która zbłądziła w lesie. Las zwykle jest niebezpiecznym miejscem dla dzieci. To modlitwa do Boga, w celu znalezienia samotnej siostry, która odeszła od dobrego życia do życia w niewłaściwym czynie.
Święty Krzysztof jest patronem podróżnych, dlatego wzywa go, aby utrzymywał siostrę w bezpiecznym miejscu, aby przybyła cała i zdrowa po tej ciężkiej podróży. Las może być rodzajem eskapizmu dla siostry, chociaż jest błogo nieświadoma niebezpieczeństwa w swojej naiwności.
Werset drugi odnosi się do tego, w jaki sposób przenosimy dziedzictwo naszych rodziców, czy to na lepsze, czy na gorsze strony. Powiedziałbym, że siostra ucieka do lasu, aby zapomnieć o swoich trudach, dlatego narrator "modli się głośno" za swojego brata, kiedy mu współczuje.
Zimowe użycie należy traktować jako czas śmierci, którego większość ludzi nie przeżyła. Próbują zapobiec metaforycznej zimie, próbując powstrzymać śmierć, która czai się za głową siostry.