Dave napisał ten kawałek w związku z problemami ze swoim byłym menadżerem. Ross Hoffman, bo o nim tu mowa, zajmował się sprawami zespołu w czasie, gdy chłopaki dopiero startowali ze swoją karierą, a gdy zaczęli zdobywać popularność, wykręcił im naprawdę niesmaczny numer. Uzurpował sobie prawa autorskie do kilku najlepszych utworów Matthewsa, został więc zwolniony i jakby tego było mało w odwecie postanowił pozwać zespół.
"#41" jest niejako odpowiedzią tę sytuację. Autor zwraca się tutaj do Hoffmana, wyrażając swój smutek i zniesmaczenie tymi wydarzeniami. Zawiódł się bardzo na tym człowieku, bo przecież jakby nie patrzeć wcześniej złożył całą swoją karierę w jego ręce. Ufał mu i dobrze się im współpracowało, ale tylko do czasu, gdy świat zaczął Matthewsa zauważać. Z coraz większymi pieniędzmi pojawiała się rosnąca chciwość u Rossa, która w końcu doprowadziła do rozpadu ich partnerstwa i przyjaźni.
Wokalista jest szczerze zdruzgotany musząc patrzeć na taki rozwój spraw. Gdy zaczynał tworzyć, grał przecież dla siebie, przez to że czuł się samotny i zdawało mu się, że jest to rozumiane przez otoczenie. Teraz jednak stał się gwiazdą i jego ludzka strona zaczęła grać coraz mniejszą rolę w jego wizerunku. To, że fani zaczęli w nim widzieć po prostu "fajnego muzyka" to jedna sprawa, ale gdy zaufani ludzie zaczynają wykorzystywać cię, by się dorobić – to już jest o wiele bardziej bolesne.
