Dave Matthews Band - Ants Marching [tekst, tłumaczenie i interpretacja piosenki]

Dave śpiewa tutaj o ludziach, którzy żyją w małych, zamkniętych światach kreowanych przez nich samych, zupełnie tak samo jak właśnie tytułowe mrówki. Mowa tu o przywiązanym do rutyny, szarym człowieku, niewolonym przez monotonną, pozbawioną marzeń egzystencję. Każdy dzień wygląda dokładnie tak samo, nie ma tu miejsca na żadne głębokie przemyślenia, tylko zwykła, przyziemna harówka po to, by zapewnić sobie chociaż minimum potrzebne do przetrwania.

Gdy taki człowiek umiera, nie pozostawia za sobą kompletnie nic, poświęcając całe swoje życie na wegetowanie, ślizganie się po samej powierzchni tego świata. Wielu z nas zna tego typu osoby. Wiecznie zabiegane, postrzegające siebie przez pryzmat pracy, czy obowiązków jakie muszą wypełniać, kompletnie zarzucające swój indywidualizm na rzecz bycia częścią jakiegoś bezosobowego molocha.

Przyrównanie do mrówek wydaje się tu bardzo na miejscu. Także i one przecież są postrzegane raczej jako całość, dzieląca jedną wielką, chociaż prymitywną świadomość. Nie mają swoich odrębnych tożsamości tylko żyją po to, by służyć. Tak samo i my, wciśnięci w kulturowe stereotypy, coraz bardziej tracimy poczucie własnego ja. Robimy się tacy sami, niewyróżniający się, oddając swoją wolę w zamian za obietnicę wygodnego życia. Dopiero gdy kończy się nam czas uświadamiamy sobie, jak bardzo zmarnowaliśmy te wszystkie lata, odkładając swoje marzenia i cele na później, a w końcu i tak ich nie realizując.