Utwór jest opowieścią o koszmarnym śnie narratora, który wyrusza w nim w podróż śladem samego diabła. Ten przychodzi do niego nocą i chwyta za rękę prowadząc wyznaczonymi przez siebie ścieżkami. Całość przywodzi na myśl opis śmierci, umierania. Bohater utworu opowiada o swoim śnie tak, jakby był korytarzem do wieczności.
Mówi o niej jako kuszącej perspektywie. To, co widział w swoim diabelskim śnie wydawało się bowiem rozkoszne, przyjemne. Bardzo chciał by stan ten trwał już wiecznie. Być może mężczyzna zmaga się w swoim życiu z problemami, z którymi nie do końca potrafi sobie poradzić. Noce są wtedy chwilą wytchnienia, czymś, co ma mu dać siłę do kolejnego dnia walk.
Okazują się jednak dużo lepsze niż to, co ma faktycznie w swoim życiu. I chce w nich zostać. Chce umrzeć, odłączyć się od codzienności tak, by sen trwał już wiecznie. Wszystko to jednak okazuje się celowym zabiegiem diabła, który go prowadził. Pokazywał mu kuszące obrazy tak, by wzbudzić w nim chęć śmierci. I jedyne co zrobił, to pokonał resztki radości, która się w nim tliła. Wszystko pociemniało tego dnia, mówi narrator w tekście. I szuka pomocy, wytchnienia. Znajduje anioła, który odtąd będzie go prowadził – być może chodzi o jakąś realną postać, która pojawiła się w jego życiu. Nareszcie znalazł się ktoś, z kim mógł dzielić swoje dni i uczynić je łatwiejszymi.
