Sam Costello mówił o piosence jako zainspirowanej podróżą do Belfastu. W 1978 roku wybrał się tam pierwszy raz i zobaczył zwykłych mężczyzn przechadzających się po mieście w wojennych strojach, z bronią automatyczną. To, co działo się w mieście stało się dla Costello realne, przestało być jedynie newsową wiadomością z telewizji. Ten obraz przerodził się w jego głowie w opowieść o armiach na całym świecie. Piosenkę stworzył wokół słów "oni zawsze znajdą kogoś z klasy pracującej i zatrudnią do zabijania.
Costello uderzył fakt, że władze i rządy, które prowokują i wywołują wojny, czarną robotę zostawiają zawsze ludziom, którzy nie mają innego wyjścia jak zarabiać na życie w ten sposób. Wykorzystani w oziębłej machinie śmierci, wykonują tylko swoje zadania. A ci, którzy wojnę wywołali, spokojnie siedzą w swoich marmurowych gabinetach, nie brudząc rąk trzymaniem broni.
W piosence zawarł swoje przemyślenia i odczucia wywołane podróżą do Belfastu. Opowiada tutaj o kłopotach Irlandii, brytyjskim panowaniu i życiu w armii.
