[Intro: Mia, mówione]
Moja ciocia mieszkała kiedyś w Paryżu. Pamiętam jak do nas przychodziła i opowiadała o życiu za granicą, pamiętam, że kiedyś opowiadała nam historię o tym, jak wskoczyła do rzeki, boso.
Uśmiechała się...
[Zwrotka 1: Mia, śpiew]
Skoczyła, bez patrzenia
I wpadła do Sekwany
Woda była zimna jak lód
Przez cały kolejny miesiąc kichała,
Ale mówiła, że zrobiłaby to jeszcze raz
[Refren]
To za tych, którzy marzą
Chociaż inni biorą ich za głupców
Za cierpiące serca
Za zamieszanie, które powodujemy
[Zwrotka 2]
Postanowiła dać się ponieść temu uczuciu
Niebo bez sufitu
Zachód słońca w ramach
Była zanurzona w swoim alkoholu
Umarła z hukiem
Zawsze będę pamiętać ten płomień
[Refren 1]
To za tych, którzy marzą
Chociaż inni biorą ich za głupców
Za cierpiące serca
Za zamieszanie, które powodujemy
[Przejście]
Mówiła mi:
,,Potrzeba odrobiny szaleństwa,
By życie nabrało kolorów
Kto wie dokąd nas to doprowadzi?
Właśnie dlatego potrzebują takich jak my
Więc chodźcie tu buntownicy
Odłamki skalne
Malarze, i poeci, i aktorzy
[Refren 2]
A to za tych, którzy marzą
Chociaż inni biorą ich za głupców
Za cierpiące serca
Za zamieszanie, które powodujemy
[Wyjście]
Sięgam pamięcią do tamtych dni
Do niej, do śniegu, i Sekwany
Pamiętam, jak się uśmiechała
Mówiąc, że zrobiłaby to jeszcze raz
