O trzech ostatnich utworach albumu, „Spleen”, „La Ballad Di Mario Rossi” i „Noia”, Ernia powiedział: Dwa są wyraźnymi odniesieniami do Baudelaire'a. Mamy, skecz, który przedstawia dwie ostatnie: „Balladę o Mario Rossi” i „Nuda”, które są odpowiednio niezadowoleniem i nudą, podobnie jak ennui, które znajdujemy w Baudelaire.
Poczucie nudy i udręki wynikające z pozornej niemożności osiągnięcia ideału Baudelaire w „Kwiatach zła” kontrastuje z ideałem: pierwsze to poczucie udręki i nudy, drugie to, do czego dążymy, poszukiwanie zczęścia.
„Spleen” to melancholijny smutek, ponury nastrój, postawa tęskniąca między depresją a egzystencjalną udręką. Spleen jest głównym tematem dziewiętnastowiecznej dekadenckiej poezji, której największym przedstawicielem jest Charles Baudelaire, który zatytułował pierwszą część swojej „Les fleurs du mal” właśnie „Spleen et Idéal”.