Siedzę przy stoliku, nie myślę racjonalnie
Obserwują jak linie równoległe wykrzywiają się i falują
Za mokrą od deszczu szybą maluje się ponury obraz
Odjeżdża kolejny pociąg do domu
Z cichym jękiem przyznając się do porażki
Bujający w obłokach, cały z kamienia
Wszyscy jadą do domu, zadzwoniłem do mojego kolegi Jerome
Chciałem, byśmy się razem udali do strefy zmierzchu (The Twilight Zone)
Powiedziałem, żeby przyszedł sam, bez telefonu
Kupiłem mu kawę i przekąskę
Usiedliśmy, zacząłem mówić
Bawił się czapką
Kiedy ja próbowałem się dowiedzieć jak utrzymać trzeźwość
Nie ukrywałem swoich błędów
Próbowałem doszukać się sensu w dowodach
To koniec, odeszła na dobre
Czemu miałbym kłamać, śpiewam kołysankę zabójcy
Zidentyfikowano ją dzięki jej pożegnaniu
Ostatnia rzecz jaką słyszysz nim twoje życie przepada
Jest tylko gorzej, czuję jakby miał mi wybuchnąć żołądek
Czuję się przeklęty
Siedem wieków gorzkich wspomnień
I nieścisłości, wcześniej jego i jej
Po raz ostatni chodzę po tym domu
Miejscu moich dawnych zbrodni, jestem tu od wieków
Słyszę tykanie starego zegara, który kiedyś mnie drwił
Mam wieczność, żeby zrobić bilans
To miejsce jest jak kłódka
Wyglądasz na zszokowanego
Zaufaj mi, tutaj rusza się tylko kurz
Jesteśmy tu sami, przyszedłem, żeby tobą wstrząsnąć i cię podręczyć
Dzieje się tak od wieków
Ja i moje wspomnienia, dopóki nie przyniosłaś kluczy
Minęło kilka sobót
Przeprowadziłem się, uciekłem przed tragedią i piciem
Minęło siedemset lat zanim tam doszedłem
Pojawiłaś się, ta sama fryzura, to samo zagadkowe spojrzenie
Nie mogłem się zbliżyć
Ogarnęła mnie frustracja, nie mogłem tego znieść
Naprawdę byłem przeklęty, mimo że przez najgorsze już przeszedłem
To była dopiero pierwsza część, sam początek
Każdej nocy siedziałem przerażony, próbując posklejać swoje serce
Na wypadek, gdyby facet, za którym się uganiała, przekroczył pierwszą bazę
A ja po prostu nie mogę uciec, nie jestem w formie
Kochasz się z kimś innym, nie mogę tego znieść
Więc robię, co mogę, ale bez skutku
Krzyczę, wrzeszczę, coraz bardziej tonę w moim własnym piekle
Ponosi mnie, przepraszam, weź sobie jeszcze jedną kawę
Muszę wyrzucić z siebie chociaż część z tego, co czuję
Chyba, że znajdę drogę ewakuacyjną
Schodzę pod ziemię
Na wieki pełne bólu, to absurdalne
Oplata mnie najcięższy z łańcuchów na dźwięk jednego słowa
Odsyła mnie do piekła, huh
Nienawidzę igieł, wszystko zaczyna mnie boleć na widok
Strzykawki
J, szaleję ze wstydu
Śni mi się i obserwuję jak wciąż i wciąż się kocha
Z jakimś zakochanym w niej wieśniakiem
Przygłupim, niedorozwiniętym prostakiem, któremu cały czas stoi
Boże, jasne, że jestem zazdrosny
Ciągle to robią, rozciągają swoje mięśnie sercowe
Jezu, co jeszcze będzie z nią wyprawiał
Szaleję ze złości, kiedy delikatnie drapie do po piersi
Kiedyś robiłaś tak mnie, w 1253
O ja nieszczęsny, leżysz ze swoim kochankiem
A ja się gapię, pochłania mnie rozpacz, gdy mierzwisz mu włosy
Nieświadoma, że ktoś tu jeszcze jest
Poruszam się szybko, po raz ostatni chcę wypróbować swoją sztuczkę
Wiesz, że mniej więcej da się nakreślić mój zarys
Gdy kurz wiruje w słońcu
Więc staram się zmienić, wibruję, próbując przyjąć ludzką formę
Co przypomina mi o tym, jak kiedyś rozpruwałem
Rzucam się po całym domu, zaślepiony złością
Potrzeba było wielu lat i oceanu łez, nim udało mi się znaleźć klucz do tej
Klatki
I rozpocząć nowy rozdział w nowym wieku
Trudno to ocenić
Ale wiem, że jeszcze się zobaczymy, tego możesz być pewna
Nie wiem tylko jeszcze jak i kiedy
Śpij, moja utracona miłości
Jerome odprowadził mnie do domu pod stalowym niebem
Wiedział, że mam skłonność do dramatyzowania, ale nie kłamię
A to co mówię, jest w stanie wyczytać z moich oczu
Dlaczego och dlaczego rozpoznaje kołysankę zabójcy
Domyślił się
Nic dziwnego, że nie słyszałem
Zamknąłem oczy a on poprowadził mnie do tego starego domu
Nie wiedząc jak, nie wiedząc kiedy
