[Zwrotka]
Gdy dorosnę,
Chcę zostać leśniczym
Biegać przez mech na wysokich obcasach
Tak właśnie zrobię
Będę rzucać bumerangiem
Czekając aż do mnie wróci
Gdy dorosnę,
Chcę mieszkać blisko morza
Szczypce kraba i butelki rumu
To będzie mój dobytek
Będę wpatrywać się w muszlę
I czekać aż mnie obejmie
Wkładam serce we wszystko, co robię
Wczoraj narysowałam śmiesznego człowieka
Z ciemnymi oczami i zwisającym językiem
Źle to wyszło
Nigdy nie lubiłam smutnych oczu
U kogoś, kto chce, byś go kochał
Mam rękę do roślin
Gdy moi przyjaciele wyjeżdżają
Pozwalają mi je podlewać
Siódmego dnia odpoczywam
Przez minutę bądź dwie
A potem wstaję i znów za tobą płaczę
Masz ogórki na oczach,
Zmarnowałaś zbyt wiele czasu
Czekając aż uda ci się podnieść
Wpatruję się w sufit
Wyciągam moje za długie ręce
Czekam aż on mnie złapie
Czekam aż mnie obejmiesz
Dziękujemy za wysłanie interpretacji
Nasi najlepsi redaktorzy przejrzą jej treść, gdy tylko będzie to możliwe.
Status swojej interpretacji możesz obserwować na stronie swojego profilu.
Dodaj interpretację
Jeśli wiesz o czym śpiewa wykonawca, potrafisz czytać "między wierszami" i
znasz historię tego utworu, możesz dodać interpretację tekstu. Po sprawdzeniu
przez naszych redaktorów, dodamy ją jako oficjalną interpretację utworu!
„When I Grow Up” to piosenka o niedopasowaniu do społeczeństwa i trudności w tym, by odnaleźć swoje miejsce wśród ludzi, czując się od wszystkich zupełnie różnym. Karin śpiewa tutaj z perspektywy młodej dziewczyny, marzącej o tym, jak będzie wyglądało kiedyś jej życie.
Widzimy, że od towarzystwa innych znacznie bardziej ceni sobie naturę, spokojną i piękną, pełną jakiejś niezrozumiałej godności, pod wieloma względami przewyższającej tę ludzką. Cieszą ją małe rzeczy, wcale nie chce bogactwa, statusu czy szacunku, będących celami dla tak wielu z nas. Od najmłodszych lat przejawiała niechęć do społeczeństwa. Może i miała przyjaciół, ale gdy tylko pozostawiona była sama sobie, jej smutki od razu do niej wracały, przybijając ją do ziemi i uniemożliwiając normalną egzystencję. Stąd właśnie jej fascynacja naturą – roślinami, krajobrazami, rzeczami, które nie mogą nas zranić tak jak ludzie, którzy przecież często są źródłem naszych największych cierpień.
Dlatego też autorka dalej po prostu marzy o czasie, w którym będzie mogła sama decydować o swoim życiu i wyrwie się od tego wszystkiego, co sprowadza na nią ból. Odłączy się od niezrozumiałego dla niej świata, całej niesprawiedliwości i nieszczerości, jaka ją otacza. Będzie prawdziwie wolna, otoczona tylko tym, co kocha. Gdy tylko w końcu dorośnie, liczy na to że uda jej się zmienić swoje życie, bo teraz w żadnym wypadku nie jest z niego zadowolona.
