Fismoll
Fismoll
Fismoll
Tytułowa driada to przedstawicielka wywodzącej się z mitologii greckiej grupy nimf, które zamieszkiwały lasy i opiekowały się drzewami. Jako występujące pod postacią pięknych, młodych kobiet bóstwa niższego rzędu, uosabiały one siły przyrody, jak również wdzięk i płodność.
W utworze To dryad podmiot liryczny zwraca się do driady, której dom stanowiło drzewo położone w głębi lasu, wśród saren i krzyków ptaków. Zamiast pozostać w bezpiecznym schronieniu - w żyłach łodyg i płucach pni – nimfa wyruszyła w daleki świat. Jej podróż jest jednak bezcelowa, pozbawiona sensu, prowadzi donikąd.
Oddalając się od bezpiecznego domu, driada traci własną tożsamość, przestaje być tym, kim była. Z każdym kolejnym krokiem rozmywa się w nicości, a podmiot liryczny – któremu najwyraźniej zależy na jej szczęściu – ma coraz większe trudności z tym, aby nawiązać z nią porozumienie. Ostatecznie nimfa nie jest już niczym więcej, jak tylko odległym echem.
Tę smutną opowieść możemy oczywiście odczytać jako metaforę utraconej miłości, ale również nawiązanie do ludzi, którzy, porzucając swoje korzenie, gubią się w świecie oraz stopniowo zatracają własną tożsamość.