Florence and the Machine
Florence and the Machine
Florence and the Machine
Florence and the Machine
Florence and the Machine
“Hunger” to opowieść o wewnętrznym, emocjonalnym głodzie, który – jak mówi Florence – wszyscy odczuwamy. To nieprzebrana potrzeba odnalezienia w życiu sensu, ciągła pogoń za czymś więcej, głębiej, mocniej. Ten głód u każdego objawia się inaczej, każdego dotyka w inny sposób. Zawsze jednak wiąże się z jakimś brakiem.
Narratorka wspomina tutaj swoją nastoletniość, swoje ówczesne głodzenie się. Nie rozumiała świata, bała się. Taka postawa była jej obroną wobec tego, co nieznane i przerażające. Dopiero później zrozumiała, że pustka, którą odczuwa nie ma związku z ciałem. Że jest głębsza, że tkwi w duszy.
Mówi o miłości, bliskości, przywiązaniu. O tym wszystkim co może nam dać odrobinę wytchnienia. Nie ma bowiem na świecie innej nadziei, niż właśnie drugi człowiek. W tekście więc zwraca się do kogoś, w kim widzi swój promyk światła. Chce mieć go dla siebie, zawsze blisko. Bo mimo że nie znajdą odpowiedzi na bezsens życia, ale razem poczują się raźniej.
Florence mówi o swoich poszukiwaniach, o próbie odnalezienia czegoś, co nada jej życiu sens. Myślała, że odnajdzie go w używkach, szukała miłość na scenie, w występowaniu, w uwielbieniu fanów. Wszystko to jednak na nic. Bo teraz już wie, że można ją znaleźć tylko w drugim człowieku – w jego pięknie, lekkości. I nawet na moment da się zapomnieć o zmartwieniach.