Piosenka została zainspirowana ulubionym wierszem Gabrielle - "The Hollow Men" autorstwa T. S. Eliota. Artystka wykorzystała tutaj swoją interpretację słów wiersza i stworzyła historię o konieczności bycia sobą, znalezienia kogoś, przed kim nie musimy udawać, kto będzie dzielił z nami nasze przekonania i ideały. Ślepe podążanie za tłumem nie ma sensu, zawsze znajdzie się ktoś, kto wytknie nas palcem, wykrzyczy, że tu nie pasujemy. Kluczem do szczęścia jest znalezienie własnej drogi.
Gabrielle nazywa się tutaj atomem - pojedynczym i samotnym - który potrzebuje drugiego, podobnego do siebie żeby stworzyć z nim coś większego i lepszego. Nie chce na ślepo łączyć się z kimkolwiek, stawać się tylko częścia oceanu. Potrzebuje wolności, możliwości wyrażenia siebie.
Zdaje się, że w końcu udało jej się znaleźć kogoś takiego. Kogoś z kim świetnie się dogaduje, z kim wzajemnie się uzupełnia. I to odkrycie sprawiło, że w jej życiu znów pojawiła się radość, znów zabłysło słońce. Bo są tacy ludzie, których szept jest dla nas bardziej zrozumiały niż krzyk kogoś innego. Ludzie bliscy, ważni, z którymi świetnie się rozumiemy.
