Borixon i Popek wcielają się tutaj w gangsterów, napadających na bank. Opisują, jak ich zdaniem powinna wyglądać taka akcja, dostarczając nam przy tym trochę emocji. Mamy tu obraz niczym z hollywoodzkich produkcji – kominiarki, dynamit, zakładnicy i uzbrojeni napastnicy. To szybka, profesjonalna akcja, gdzie nie ma miejsca na pomyłkę.
Popek w swojej zwrotce znów daje popis umiejętności wymyślania na poczekaniu nowych słów, w czym biegłość udowodnił już niejednokrotnie. Sugeruje tu też, że dobrze mu się powodzi, gdy wspomina o tym, że dorobił się pary złotych okularów i chciałby mieć drugie do kolekcji. Borixon kontynuuje klimat, który wykreował na początku Popek. Dalej opisuje wspomniany napad, zapewniając nas o wprawie w tym fachu.
Chłopakom z Gangu lepiej nie podskakiwać, bo szybko można tego pożałować. Po udanej akcji cała ekipa gładko ucieka z miejsca zdarzenia, celowo nie kryjąc się z tym, co przed chwilą zrobiła. Są Gangiem Albanii, nie muszą chylić czoła przed nikim.
