Grupa rockowa Genesis powstała w roku 1965 przez połączenie dwóch innych grup, Garden Wall (Peter Gabriel i Tony Banks) i Anon (Mike Rutherford, Anthony Phillips), obu działających w szkole średniej – Charterhouse School w mieście Godalming, w Anglii. Do nowej grupy, nazwanej New Anon, dołączył Chris Stewart.

Grupa w tym składzie przygotowała taśmę demo, na której nagrano sześć piosenek, głównie autorstwa Rutherforda i Phillipsa. Taśmy zostały dobrze przyjęte przez wytwórnie. Zanim jednak grupa przystąpiła do pracy nad albumem, grupę opuścił Chris Stewart. Został on zastąpiony przez Johna Silvera. Album zatytułowany „From Genesis to Revelation” ukazał się w roku 1969,...

Grupa rockowa Genesis powstała w roku 1965 przez połączenie dwóch innych grup, Garden Wall (Peter Gabriel i Tony Banks) i Anon (Mike Rutherford, Anthony Phillips), obu działających w szkole średniej – Charterhouse School w mieście Godalming, w Anglii. Do nowej grupy, nazwanej New Anon, dołączył Chris Stewart.

Grupa w tym składzie przygotowała taśmę demo, na której nagrano sześć piosenek, głównie autorstwa Rutherforda i Phillipsa. Taśmy zostały dobrze przyjęte przez wytwórnie. Zanim jednak grupa przystąpiła do pracy nad albumem, grupę opuścił Chris Stewart. Został on zastąpiony przez Johna Silvera. Album zatytułowany „From Genesis to Revelation” ukazał się w roku 1969, wzbudził jednak umiarkowane zainteresowanie. Jednocześnie nazwa grupy została zmieniona na Genesis. Niedługo po nagraniu albumu John Silver opuścił grupę, a zastąpił go John Mayhew.

W tym składzie grupa nagrała drugi album, „Trespass” (oznacza nielegalne wejścia na cudzą posesję lub w archaicznym znaczeniu „wina”, „przewinienie”, „grzech”). Objawił on dojrzałe brzmienie zespołu, które miało się zachować przez następne lata. Składały się na nie gęste brzmienia elektronicznych instrumentów klawiszowych (Tony Banks) i gitar (Phillips i Rutherford) oraz melodyjnie grająca perkusja (John Mayhew), połączone z miękkim, teatralnym śpiewem i częstymi pasażami na flecie (Peter Gabriel). Muzyka wielowarstwowa i bogata, lecz ciągle melodyjna i łatwo wpadająca w ucho. Należy też zwrócić uwagę na surrealistyczne, poetyckie teksty. „Trespass” jest albumem bardzo równym, wszystkie utwory zawarte na nim mają swój własny, unikatowy klimat i oparte są na oryginalnym pomyśle muzycznym.

W czasie pierwszego, poważnego tournée zespołu, okazało się, że Anthony Phillips cierpi na „sceniczny lęk” (tremę), która nie pozwala mu uczestniczyć w koncertach. To zmusiło go do odejścia z grupy. W tym samym czasie odszedł także John Mayhew. W ich miejsce zostali przyjęci do grupy: studyjny gitarzysta Steve Hackett i perkusista Phil Collins. Obaj doskonale wtopili się w skład. Do tego stopnia, że nie dało się zauważyć żadnej zmiany dotychczasowego brzmienia. Obydwaj okazali się daleko lepszymi instrumentalistami od swych poprzedników, wprowadzając do gry grupy więcej precyzji.

Formacja w nowym składzie przystąpiła do nagrania trzeciego albumu, „Nursery Cryme”. Tytuł tego albumu jest nieprzetłumaczalną grą słów nursery rhyme, co po angielsku oznacza wierszyk (lub piosenkę) dla dzieci, zwykle czytany w czasie usypiania. Crime (w tytule napisany z błędem ortograficznym, by upodobnić do rhyme) oznacza zbrodnię. Spośród siedmiu utworów zawartych na płycie wyróżniają się trzy długie kompozycje: „Musical Box” – erotyczna groteska, która weszła do żelaznego repertuaru koncertowego zespołu, „The return of the giant hogweed” – z typowym dla Petera Gabriela tekstem w konwencji satyrycznego science-fiction i mitologiczno-surrealistyczny „The fountain of Salmacis”.

Wydany w roku 1972 album „Foxtrot” był kolejnym krokiem naprzód. Muzyka złożona i innowacyjna, teksty celne i inteligentne. Na pierwszej stronie znalazły się cztery krótsze utwory: „Time Table”, „Get 'Em Out” by „Friday”, „Can-Utility and the Coastliners” i „Watcher of the Skies”. Ten ostatni wszedł do stałego repertuaru koncertowego grupy. Drugą stronę płyty wypełniła dwudziestodwuminutowa suita „Supper’s Ready”, poprzedzona krótkim wstępem („Horizons”), zagranym na akustycznej gitarze. Ten monumentalny, wieloznaczny utwór, pełen gier słownych i nagłych zmian tempa i konwencji, zaliczany jest do podstawowego kanonu progresywnego rocka.

W roku 1973 ukazał się kolejny album – „Selling England by the Pound”. Składa się nań sześć utworów: „Dancing with the Moonlit Knight”, „I Know What I Like”, „Firth of Fifth”, „After the Ordeal” i „Cinema Show”. Wszystkie one, podobnie jak na poprzednich albumach, są mistrzowsko, do najdrobniejszych detali, dopracowane, tak w muzycznej formie, jak i tekstowej treści. Dwa utwory stylistycznie odróżniają się od pozostałych. „The Battle of Epping Forest” jest opowieścią o bitwie dwóch lokalnych gangów. Przewrotny tekst pokazuje ją jako idealistyczną, religijną wojnę. Utwór ten stylistycznie znacznie odbiega od pozostałych. Przypomina raczej późniejszą twórczość Peter Gabriela, już jako muzyka solowego. Drugi utwór wyłamujący się z konwencji płyty to „More Fool Me”, krótka ballada śpiewana przez Collinsa przy akompaniamencie gitary akustycznej.

Wydany w 1974 podwójny album (w sumie 23 utwory) „The Lamb Lies Down on Broadway” jest albumem koncepcyjnym. Opowiada fantasmagoryczną historię człowieka zagubionego w mitycznym, podziemnym świecie pod Nowym Jorkiem.

Genesis w swym pierwszym okresie była grupą koncertującą. Choć albumy nagrane w tym czasie do dziś zaskakują świeżością. Jednak prawdziwa wielkość tej muzyki objawiała się dopiero na scenie. Muzycy rozlokowani byli na jej obrzeżu i zwykle pogrążeni w cieniu. Po lewej stronie Steve Hackett, nieodmiennie siedzący na stołku i rzadko podnoszący głowę znad gitary. Po lewej w głębi stojący na podwyższeniu Rutherford, ze swą nietypową dwugryfową gitarą. Po prawej, na pierwszym planie Banks obstawiony licznymi klawiaturami, w tyle Collins, prawie niewidoczny spoza rozbudowanego zestawu perkusyjnego. Z tyłu sceny rozpięty był ekran na który wyświetlano slajdy. Centrum i przód sceny niepodzielnie należał do Gabriela. Cały jego występ był wielkim spektaklem składającym się z teatralnych monologów, pantomimy i choreografii. Gabriel nie tylko odgrywał monodramy, tańczył, grał ciałem, śpiewał i grał na flecie, lecz także w czasie koncertu wielokrotnie zmieniał kostiumy (wiele instrumentalnych fragmentów było odgrywanych, by dać czas na zmianę kostiumów i dekoracji). Należy dołożyć do tego jeszcze grę świateł. Dopiero wszystko to czyniło fantazyjne teksty piosenek Genesis w pełni zrozumiałymi. W pierwszym okresie działalności grupa wydała jeden album koncertowy - „Genesis Live”.

Po nagraniu albumu „The Lamb Lies Down on Broadway”, Peter Gabriel podjął w marcu 1975 r. decyzję odejścia z Genesis. Swoją funkcję pełnił aż do końca światowego tournée w tym samym roku. Dla krytyków i fanów wydawało się to jednoznaczne z zakończeniem jej istnienia. Genesis jednak przystąpiła do nagrywania nowego albumu oraz otworzyła konkurs na nowego wokalistę. Prace w studio przebiegały bez zakłóceń. Gorzej jednak z wyborem nowego wokalisty. Po przesłuchaniu setek kandydatów nie znalezionego godnego zastępcy Gabriela. Okazało się jednak, że taki jest pod bokiem. W czasie studyjnej pracy nad nowym albumem, partiami wokalnymi zajął się Phil Collins. Miały zostać potem zastąpione przez nowego wokalistę, jednak ostatecznie zdecydowano się wydać płytę ze śpiewającym Collinsem. Okazało się to szczęśliwym wyborem. Nie tylko uratowało grupę, ale i rozpoczęło jedną z największych karier wokalnych w historii muzyki rockowej i popowej.

Nowy album, zatytułowany „A Trick of the Tail” (1976), okazał się wielkim sukcesem grupy, a jego brzmienie podobne do poprzednich i równie perfekcyjnie technicznie. Grupa starała się zachować także stylistykę teksów. Wydawało się, że Phil Collins godnie zastąpił Petera Gabriela. Jego mocny, czysty głos w brzmieniu przypominał Gabriela, był jednak na tyle inny, że było go łatwo odróżnić. Warto pamiętać, że w czasach Petera Gabriela, Collins z reguły wykonywał wokalne partie drugiego głosu, w studio ich głosy stapiały się w nową jakość (co do dziś nie jest dla każdego oczywiste). Jednak pozwoliło to na naturalne przejęcie roli wiodącego wokalisty.

Druga płyta po odejściu Gabriela, „Wind & Wuthering” (1976), okazała się równie udanym przedsięwzięciem.

Collins okazał się też godnym następcą Gabriela na scenie. Mając wcześniejsze doświadczenie aktorskie z łatwością wcielał się w bohaterów Gabrielowskich fantasmagorii oraz z pełną ekspresją interpretował nowe utwory grupy. Przykładem koncertu łączącego starą i nową muzykę jest album koncertowy „Seconds Out”. Collins zajął środek sceny. Za bębnami usiadł zaś gość, jazz-rockowy perkusista Chester Thompson, grający poprzednio z Frankiem Zappą i w słynnym Weather Report.

Progresywna przyszłość grupy wydawała się już być przesądzona, gdy odejście z niej ogłosił Steve Hackett. Grupa, już jako trio (Banks, Collins, Rutherford) nagrała album „...And Then There Were Three...” wydany w 1978 roku. Album jest wielkim zwrotem w kierunku soft rocka. Brzmienie w jakimś sensie przypomina dwie ostatnie, jeszcze progresywne płyty, lecz już ma niewiele wspólnego z tym oryginalnym, wypracowanym przez grupę w czasach Gabriela.

Złożony z jedenastu krótkich jak na zespół utworów (najbardziej znany „Follow You, Follow Me”) album stał się ogromnym sukcesem komercyjnym. Od tego czasu zespół zaczął przechodzić metamorfozę stylistyczną. Kolejny album, „Duke” (1980), był mieszanką utworów o charakterze artrockowym i progresywnym z przebojowymi piosenkami pop-rockowymi. Najpoważniejsza zmiana stylistyki nastąpiła jednak dopiero na albumie „Abacab” z 1981 roku.

W przypadku tego wydawnictwa zespół skorzystał z usług innego producenta Hugh Padghama, który pomógł tym razem wyeksponować rytmiczne walory muzyki. Dopiero tym albumem Genesis odciął się od swojego stylu z lat 70. Wydany w roku 1983 album „Genesis” był rozwinięciem stylu z poprzedniego wydawnictwa i dzięki przebojowym utworom „Mama” i „Home by the Sea” odniósł olbrzymi sukces komercyjny. Jeszcze lepsze wyniki sprzedaży uzyskała płyta „Invisible Touch” z 1986 roku. Jest to najbardziej popowy album w dorobku Genesis i najbardziej zbliżony stylistycznie do solowej twórczości Phila Collinsa.

Nie mniejszy sukces odniosło kolejne dzieło grupy „We Can't Dance” z 1991 roku. Na tej bardzo długiej, trwającej ponad 70 minut płycie, grupa umieściła zarówno kompozycje rozbudowane o progresywnym charakterze, jak i pop-rockowe krótsze formy. Wielu krytyków, biografów zespołu i duża grupa fanów jest zdania, że to najlepszy album trzyosobowego składu Genesis.

W 1996 Phil Collins, który obok pracy w grupie rozwijał swą pełną sukcesów karierę solową, ogłosił odejście z grupy. Pozostali muzycy zatrudnili nowego wokalistę, Raya Wilsona, i wspólnie nagrali album „Calling All Station”. Album w zamyśle autorów miał być powrotem do progresywnych korzeni grupy. Nowy CD nie spotkał się jednak z wielkim zainteresowaniem. Ostatecznie grupa uległa „zawieszeniu”.

Przez cały okres od odejścia Petera Gabriela świat przebiegały plotki o ponownym zjednoczeniu grupy. Stało się tak tylko raz, 2 października 1982 roku, by dać jeden koncert. Miał on pomóc w ratowaniu upadających finansów Petera Gabriela, spowodowanych stratami na festiwalu WOMAD (World of Music, Arts and Dance). Koncert okazał się dużym, choć jednorazowym sukcesem.

7 listopada 2006 roku zespół na konferencji prasowej ogłosił reaktywację w składzie Collins, Rutherford, Banks. Zespół w czerwcu 2007 roku wyruszył w trasę „Turn It On Again Tour” i 21 czerwca 2007 roku zawitał na Stadion Śląski w Chorzowie. Z każdego występu w ramach trasy jest dostępny zapis wysokiej jakości dźwięku nagranego na żywo z konsoli miksera. Ukazały się też reedycje starych albumów w wersji SACD 5.1 oraz na płytach winylowych.

Obecnie zespół choć formalnie nadal istnieje, nie prowadzi żadnej aktywności muzycznej. Jego członkowie zajmują się nagrywaniem płyt solowych, z wyjątkiem Phila Collinsa, który w marcu 2011 r. ogłosił zakończenie kariery.