Dziękujemy za wysłanie interpretacji
Nasi najlepsi redaktorzy przejrzą jej treść, gdy tylko będzie to możliwe.
Status swojej interpretacji możesz obserwować na stronie swojego profilu.
Dodaj interpretację
Jeśli wiesz o czym śpiewa wykonawca, potrafisz czytać "między wierszami" i
znasz historię tego utworu, możesz dodać interpretację tekstu. Po sprawdzeniu
przez naszych redaktorów, dodamy ją jako oficjalną interpretację utworu!
Joe Duplantier w utworze Stranded opowiada o zniewoleniu, z którego nie może się wyzwolić. Powód owego uziemienia nie jest jednak bezpośrednio przedstawiony w piosence. Wszelako można domyślić się, że mowa o społeczeństwie, które stanowi klatkę dla człowieka. Jest tak naprawdę jego wrogiem. Punkt widzenia większości rzadko jest bowiem tożsamy z opiniami jednostki i stąd wiele nieporozumień oraz problemów. Granice narodów są dla człowieka barierami i nie pozwalają mu rozwijać się. Wokalista nazywa taki stan rzeczy „rozprzestrzeniającą się chorobą serca", na którą nie można nic poradzić. Świat uczy nas wszakże, że lepiej jest cierpieć w milczeniu i nie wychylać się, mimo, że to właśnie "dźwięk i hałas rozsadzają nas od środka".
Teledysk do piosenki w dosadny sposób obrazuje tekst. Opowiada o kobiecie, którą anonimowe postaci przenoszą w nieznane jej miejsce. Bohaterka w trakcie transportu jest nieprzytomna, w związku z czym w momencie obudzenia się, nie ma pojęcia gdzie się znajduje. Wypełnia ją złość i postanawia zniszczyć przedmioty znajdujące się w jej "więzieniu". Nie godzi się na nie, chce je zrównać z ziemią. Cała historia przeplatana jest obrazami z podobnego procesu więzienia kolejnych członków zespołów. Duplantier, stojąc za zamkniętymi drzwiami, błaga, by "nie zamykano go! By wysłuchano!". Śpiewa, że poprzez niewolę tego typu, "kolejny punkt widzenia zostaje zmarnowany", a wolność powoli umiera.
Gojira w wielu swoich utworach dotyka tematu destrukcyjnej roli społeczeństwa wobec jednostki. W oczach członków zespołu sprzyja ono anonimowości i generowaniu kolejnych beznamiętnych klonów ludzi. Tym samym zabijana jest jednostka i jej poczucie indywidualności. Członkowie zespołu nie są w stanie się z tym pogodzić.
