„Slaughterama” to kawałek opowiadający o teleturnieju, który jest dziełem managera GWAR, Sleazy’ego P. Martini. Tytułowa Slaughterama to coś, co według autora jest spełnieniem marzeń współczesnego społeczeństwa. Udało mu się wymyślić formułę, która zadowoli najbardziej wybrednego widza, dając mu rozrywkę na najwyższym poziomie.
Zasady są proste – uczestnik musi odpowiedzieć na pytanie, a jeśli mu się to nie uda, ginie w widowiskowych męczarniach. Do tego udział biorą tutaj osoby, będące ucieleśnieniami wszystkich naszych stereotypowych przekonań na temat różnych subkultur. Mamy tu brudnego hipisa, pretensjonalnego artystę-geja i twardogłowego skinheada. Każdy z nich rzecz jasna umiera, będąc brutalnie masakrowanym na oczach widzów. Na sam koniec dostajemy dżingiel od zespołu, będący motywem przewodnim Slaughteramy i bum - oto przepis na sukces.
Ten kawałek jest świetną, przemyślaną prowokacją, biorącą na celownik coraz bardziej żałosne formy rozrywki. Media dają ludziom prawdziwe szambo, stawiając na tanią podnietę i brak jakichkolwiek walorów intelektualnych, więc coś takiego, jak Slaughterama jest tutaj bardzo na miejscu. Już teraz uwielbiamy pełne przemocy i stereotypów filmy, czy „reality” show, które mają tyle wspólnego z prawdziwym życiem, co słoń z baletem. Społeczeństwo jednak wydaje się zadowolone z tego, co ogląda, co tylko zachęca nas do zastanowienia się nad nami samymi.
