Veronica wpada na J.D. w miejscowym 7-11, zanim udaje się na przyjęcie Rama. JD zaczyna jej mówić, dlaczego znajduje pocieszenie w 7-11, jednocześnie ujawniając jej część swojej przeszłości. Veronica pyta również o mamę JD, na co on odpowiada: „Kiedy mama żyła, żyliśmy w połowie normalnie…”, na co JD pozwala Veronice trochę w swoim życiu osobistym.
To była jedna z pierwszych piosenek, które napisaliśmy i ważny dla nas papierek lakmusowy. Pisaliśmy historię, w której mądra młoda kobieta zakochuje się w psychopacie w J.D. Jeśli nie mogliśmy sprawić, by psychopata była seksowna, sympatyczna i godna czasu i zainteresowania naszej bohaterki, nie mieliśmy pokazu.
Centralna metafora została zainspirowana jednym z wierszy z Kwiatów zła. Wersja Baudelaire (przetłumaczona z francuskiego) to: Musisz być zawsze pijany. To wszystko – to jedyny sposób. Aby nie czuć straszliwego ciężaru czasu, który łamie ci plecy i przygina cię do ziemi, musisz być ciągle pijany.
