Maandig zdaje się śpiewać tutaj o uzależnieniu i o tym, jak niebezpieczną pułapką są one dla człowieka. Mamy tu obraz kogoś, kto wydaje się być już głęboko w nałogu, ale dalej nie jest w stanie przyznać sobie samemu, że ma problem. Dopóki nie czuje głodu, wszystko wydaje się na swoim miejscu, ma poczucie kontroli nad swoim życiem. Kiedy jednak odstawienie zaczyna doskwierać, raz za razem znów wraca po kolejną dawkę, utrzymując tym samym siebie w ciągłym stanie uzależnienia.
Z jednej strony bohaterka zdaje sobie sprawę z tego, że jeśli dalej będzie postępowała w ten sposób to przydarzy się jej w końcu coś złego, ale jednak jest przeświadczona, że panuje nad sytuacją. Oczywiście, właśnie w ten sposób działa na nas uzależnienie. Wydaje się nam, że to my mamy władzę nad swoimi decyzjami i wolimy się okłamywać, niż przyjąć prawdę do wiadomości. Kiedy w końcu jednak przejrzymy na oczy, często okazuje się, że jest już za późno i nie ma dla nas ratunku.
Autorka uświadamia sobie, że koniec końców jest tylko zwierzęciem, czymś wcale nie tak skomplikowanym, dlatego powinna być w stanie kontrolować siebie. Nie dostrzega, że zwierzęta przecież podążają za swoim instynktem, swoją naturą, a ta nie zawsze musi się rządzić racjonalnymi prawami.
