Bohaterami tego kawałka wydają się być anioły, czy jakiekolwiek wyższe w religijnej hierarchii istoty, które dają wyraz swojemu zawodowi, patrząc na ludzkość. Autorka stwierdza tutaj, że człowiek już dawno zszedł z właściwej ścieżki, a co gorsza wcale nie wydaje się, by był tego świadomy. Nie ma się w sumie co dziwić takiemu wnioskowi, starczy tylko rozejrzeć się wokół.
Od wieków w imię Boga dopuszczamy się haniebnych czynów, walczymy i zabijamy, myśląc, że postępujemy właściwie. Tak naprawdę wszyscy jesteśmy prowadzeni na rzeź, prosto do potępienia, szczerze wiedząc, że kroczymy w stronę zbawienia. Widzą to właśnie istoty, które są narratorami tego kawałka. Są ponad nami, więc potrafią ogarnąć swym wzrokiem cały obraz tego, co robimy. Dlatego właśnie są tak zasmucone naszym postępowaniem. Mieliśmy być stworzeni na obraz Najwyższego i reprezentować sobą Jego mądrość, a odwróciliśmy się od prawdy, woląc podążać za własnymi celami.
Nauczyliśmy się nawet usprawiedliwiać swoje złe uczynki dobrymi chęciami, czy chociażby wypełnianiem woli Bożej. Jesteśmy jednak wciąż obserwowani przez tych, którzy wiedzą, jak bardzo błądzimy. Może więc konsekwencje naszych decyzji wrócą do nas w momencie, którego najmniej się spodziewamy i przyjdzie moment, w którym ci, którzy naprawdę wierzą, pokażą nam, jak bardzo zdążyliśmy zbłądzić.
