Tekst tego utworu jest w całości poruszającą opowieścią o wielkiej miłości, którą Hozier wyznaje tutaj pewnej kobiecie. Mówi o niej niczym o dziele sztuki, tak najpewniej ją postrzega. Jednocześnie jednak nie patrzy na nią w przedmiotowy sposób widząc w niej wszystkie ludzkie cechy. Jest magiczna i tragiczna, absolutnie wyjątkowa.
To właśnie ta jej wyjątkowość wywołała w nim tak wielkie uczucie. Robi więc wszystko by nie tracić czasu, który mogą razem spędzić. Chce się zbliżyć, posiąść ją, być przy niej w każdej sekundzie swojego życia. Nawiązuje tutaj do biblijnej historii Adama i Ewy skuszonej przez węża. Tutaj to on jest wężem, który próbuje zdobyć jej serce dla siebie. Podejść bliżej, namawia się i zachęca.
Kobieta, o której opowiada jest wszystkim tym, co on podziwia i czego pragnie. Jej młodość i beztroska przypominają mu jego samego sprzed lat. Jest niewinna i czysta, on – jako ów rajski wąż – ma tę niewinność zburzyć. Jego pożądanie jest silniejsze niż ideały, niż moralność, która powinna nim kierować. Mówi o sobie jako uciekinierze z Edenu, rajskiego ogrodu szczęścia i piękna. Opuścił to cudowne miejsce po to tylko, by móc żyć u boku ukochanej.
