Jacek Kaczmarski
Jacek Kaczmarski
Jacek Kaczmarski
Jacek Kaczmarski
Jacek Kaczmarski
Jacek Kaczmarski napisał Obławę w 1974 roku, zainspirowany warszawskim występem rosyjskiego pieśniarza Włodzimierza Wysockiego. Siedemnastoletni wówczas artysta stworzył kompozycję na bazie utworu Ochota na wołkow, którego autorem był Wysocki. Kaczmarski zapożyczył od Rosjanina obraz polowania na wilki, ale zmienił melodię i zmodyfikował niektóre elementy opisanej sytuacji pod kątem polskich realiów.
W dosłownym sensie utwór opowiada o grupie wilków zaszczutych przez myśliwych. W tytułowej obławie śmierć ponoszą dwa szczenięta i stary przewodnik stada, podczas gdy podmiot liryczny ucieka, odnosząc przy tym ciężkie rany. Opisywana sytuacja jest oczywiście metaforą: młode wilki to przedstawiciele opozycyjnego podziemia, psy gończe symbolizują natomiast funkcjonariuszy komunistycznego reżimu.
W ostatniej zwrotce Kaczmarski rozszerza przenośnię na cały świat – wszystkich ludzi, którzy w różnych zakątkach globu walczą z opresyjnymi rządami (I giną ciągle wilki młode na całym wielkim świecie / Nie dajcie z siebie zedrzeć skór, brońcie się i wy).
Obława doczekała się trzech kontynuacji, napisanych w latach osiemdziesiątych: Obława II (z helikopterów) w 1983 roku, Obława III (potrzask) z 1987 roku oraz Obława IV z 1990 roku. W tym okresie – zważywszy zwłaszcza na wydarzenia stanu wojennego – metafora wilków ściganych przez psy stała się szczególnie aktualna.