Janelle Monáe
Janelle Monáe
Janelle Monáe
Janelle Monáe
Janelle Monáe
"Django Jane" to muzyczna opowieść-hymn, w której wokalistka składa swoisty hołd wyzwoleniu kobiet - ich sile, mądrości, ich świecie. Całość oparta jest na sprzeciwie wobec tysiącletniego patriarchatu, w którego miejsce Janelle wstawia tutaj matriarchat. Z kobiet czyni potężne władczynie. Wszczyna bunt dziewczyn, bunt tych, które przez lata spychane były do drugiej kategorii.
Nazywa go "buntem cipek" (nawiązanie do zespołu Pussy Riot), które mają już dość bycia dodatkiem do męskiego świata, dawno wypalonego, zniszczonego, złego systemu, na który nie ma dłużej miejsca. Janelle apeluje o zmianę rzeczywistości. Zmianę, która przecież już się dokonuje - na oczach nas wszystkich.
Mówi o kobiecej sile jako tej, która teraz będzie rządzić światem. Pomalujemy miasta na różowo, mówi w tekście. Nawiązuje do stereotypizacji kolorów, do różu jako barwy przypisanej dziewczynkom już od urodzenia. Skoro tak, to ten właśni róż wykorzystamy jako naszą broń, zdaje się twierdzić.
Odwraca stereotypy, burzy mury, zrywa łańcuchy społecznych ograniczeń, których ma już dosyć. Chce być sobą i tego samego chce dla wszystkich innych kobiet. Męskie zastępuje kobiecym, Jamesa Bonda zastępuje Jane Bond, ona sama staje się nową Django. Teraz nasz czas, czas kobiet. Czas "monologu waginy".