W tym utworze Anderson wydaje się wcielać w samego Boga. Pokazuje on nam tutaj jego bardziej "ludzką" stronę, nazywając go "pierwszym flecistą". Wskazuje przez to na to, że muzyka jest dla niego wręcz duchowym narzędziem, za pomocą którego można zgłębiać obszary niedostępne dla zwykłego śmiertelnika.
Na boskie pochodzenie bohatera tego kawałka wskazują przeróżne aluzje, jakie co chwile rzuca w naszą stronę. Odniesienia do siódmego dnia tygodnia, w którym to Najwyższy odpoczywał, podziwiając swoje dzieło, czy wspomnienia zła, albo raczej gniewu, które jakby nie patrzeć w Starym Testamencie grały dość dużą rolę sugerują nam prawdziwą istotę tego grajka. Zdaje sobie on sprawę z tego, że wcześniej nie zawsze był postrzegany jako przyjaciel ludzkości, ściągając na nas potop, czy inne kary, ale zapewnia nas, że tak naprawdę chce tylko naszej miłości i dobra. Jeżeli mu zaufamy, odnajdziemy prawdę, warto jest więc otworzyć na niego swe serce i wybaczyć mu wszystko, czym kiedykolwiek mógł nadwątlić naszą wiarę.
