Klasyczna miłosna opowieść, w której tekście Khalid opowiada o bólu i smutku spowodowanym nieudaną, niespełnioną miłością. Zwraca się tutaj wprost do dziewczyny, która wywołała w nim tę rozpacz. Wspomina spędzony wspólnie czas, to, co razem przeżyli. Mówi o swoich uczuciach jako uniwersalnych dla wielu ludzi, o swoich doznaniach jako takich, których wielu już doświadczyło.
Doskonale wie, że nie jest pierwszym cierpiącym z powodu złamanego serca. Czuje jednak - jak każdy nieszczęśliwy człowiek - że żaden ból nie może równać się z tym, co czuje. Używa tutaj struktur, które jednocześnie są wspomnieniem radosnych chwil i opisem jego smutku. Ukochana zabierała go w miejsca, których nie znał, pokazywała wspaniałość życia. Teraz odchodzi i chce mu to wszystko odebrać.
On zaś gotów był dla niej zginąć. Miłość do dziewczyny była silniejsza niż miłość do samego siebie. To jednak nie wystarczyło by uratować rozpadającą się relację. Został zabity, zastrzelony przez pocisk, który wycelowała w niego ukochana. Odbierając mu siebie, odebrała mu sens życia.