Przewodnim motywem albumu The Future jest sceptycyzm wobec stanu współczesnego świata oraz kierunku, w którym zmierza ludzkość. Leonard Cohen wyraża tutaj własne czarnowidztwo niejako w opozycji do euforii wywołanej niedawnym końcem zimnej wojny (Związek Radziecki rozpadł się w 1991 roku, na rok przed wydaniem płyty).
W Closing Time Cohen roztacza przed nami malowniczą wizję zmierzającej ku schyłkowi, niezwykle hucznej zabawy. Im bliżej finału, tym bardziej zaczyna ona przypominać orgię, tym więcej zepsucia uzewnętrznia się w zachowaniu jej uczestników. Przez pijacką wrzawę ledwie przebija się głos Ducha Świętego, który – przedrzeźniając slogan ze starej reklamy sieci supermarketów – pyta: where’s the beef?, a zatem: gdzie jest esencja? Gdzie jest dusza? Gdzie jest serce?
Wreszcie zapada cisza, goście opuszczają lokal, a na ciemnym parkiecie pozostaje tylko mężczyzna ze swoją partnerką. Próbują jeszcze pić i bawić się, ślepi na fakt, że wokół już wszystko dobiegło końca; miejsce jest martwe jak niebiosa w sobotnią noc.
Cała opisana tutaj sytuacja jest oczywiście rozbudowaną metaforą – pytanie tylko, do czego się ona odnosi. Niektórzy widzą w niej komentarz do rozpadającego się związku lub zepsucia relacji międzyludzkich. Jednak w kontekście wydźwięku całego albumu The Future najbardziej wiarygodną interpretacją wydaje się być opis końca świata: w sensie dosłownym, jako biblijnego Armageddonu (sugerują to zwłaszcza słowa I całe cholerne miejsce dwukrotnie popada w szaleństwo / Raz dla diabła i raz dla Chrystusa), lub w rozumieniu upadku ludzkości, utraty moralności i coraz większej degeneracji społeczeństwa.
Tym samym Closing Time może zostać zestawione ze słynnym katastroficznym poematem Juliana Tuwima Bal w Operze.
