LIBERATO
LIBERATO
LIBERATO
Fortuna, przeznaczenie, jest charakterystycznym elementem poetyki LIBERATO. Próba obalenia wierzeń o wyspie Gaiola (w "GAIOLA PORTAFORTUNA") i odwołanie do szczęścia w "E TE VENG' A PIGLIÀ" są w tym sensie ilustracyjnymi epizodami.
W szczególności autor zwraca uwagę na swoją obecną, nieszczęśliwą sytuację, podkreślając, że w tym kontekście tym bardziej bolesne jest to, że "fortuna nie daje mu już posłuchu" lub "nie słucha go", co należy rozumieć jako "brak" samego elementu szczęścia.
Hiperbola wskazująca na to, że zamęt, którego strzeże bohater piosenki, jest o wiele gorszy niż posiadanie szkieletów w szafie. LIBERATO odnosi się do Cimitero delle Fontanelle w Neapolu, nieczynnego ossuarium o powierzchni ponad trzech tysięcy metrów kwadratowych, znajdującego się w dawnym kamieniołomie tufu.
Na cmentarzu spoczywają szczątki tysięcy osób, w szczególności zaginionych w czasie epidemii dżumy w 1656 r. i cholery w 1836 r., a także tych, których nie stać było na miejsce pochówku - tzw. dusze pezentelskie, wszystkie anonimowe (z wyjątkiem dwóch), które zostały uporządkowane pod koniec XIX w. przez grupę pospólstwa z dzielnicy Sanita, kierowaną przez Don Gaetano Barbati, po tym, jak ossuarium zostało porzucone jako miejsce pochówku.
Inną osobliwością cmentarza jest stara praktyka przyjmowania czaszek, zwanych "capuzzelle", przez osoby pragnące uzyskać przebaczenie - pogańska forma kultu zmarłych, która przetrwała do lat 60. XX wieku.