"Blackout" wydaje się być najbardziej przebojową kompozycją na albumie, jednak nigdy nie urosła ona do rangi singla czy nawet piosenki koncertowej. Grana była bardzo sporadycznie. Być może to też jedna z bardziej niedocenionych kompozycji w całej twórczości zespołu. Jednak trudno się temu dziwić, gdyż - mimo swej przebojowości - jest bardzo niespójna. Zarówno muzycznie, jak i tekstowo.
Co tu mamy? Rapującego Chestera i śpiewającego Mike'a. Zamiana ról, która pojawiała się coraz częściej była okraszona mnóstwem elektroniki, syntezatorów i dziwacznych przesterów. No i jej znaczenie. Tak naprawdę można tę piosenkę interpretować według własnego widzi mi się. Wielu uważa, że dotyczy ona wojny nuklearnej i niepewności związanej z możliwą wojną. I w sumei racja, bo "A Thousand Suns" to album koncepcyjny, który oparty jest na wizji strachu po II Wojnie Światowej, kiedy Żelazna Kurtyna rozbudzała lęki i wyobraźnię całej ludzkości.
Inna sprawa, że Linkin Park bardzo często korzystali z wieloznaczeniowości w swoich tekstach. Mnogość interpretacji zaczęła się zmniejszać dopiero na ostatniej płycie, "One More Light", gdzie mieliśmy wszystko niemal na tacy.
Wróćmy jednak do "Blackout". Trzymając się tematyki nuklearnej, utwór jest manifestem politycznym już od samego początku. Zwrotki do siebie pasują, jedno wynika z drugiego.
I'm stuck in this bed you made
Alone with a sinking feeling
Można to odczytać jako bezsilność wobec rządzących krajem - robia co chcą, bez oglądania się na obywateli, którzy mają związane ręce.
W drugiej zwrotce Chester rapuje:
You say that it's not your fault
And swear that I am mistaken
You said it's not what it seems
No remorse for the trust you're breaking
You run but then back you fall
Suffocate in the mess you're making
You can't get enough you take
And take and take and take and take
Fuck it, are you listening?
I dalej trzymając się konceptu nuklearnego, mamy tu litanię pytań do polityków. Czy w ogóle obchodzi ich to, co ludzie mają do powiedzenia, co ukrywają, czy załatwiają tylko własne interesy.
Następnie w utworze pojawia się Mike i piosenka drastycznie się zmienia. Po szalonym tempie następuje bridge, który brzmi nieco jak wiejący wiatr, zwiastujący odmianę. I tak, jak muzyka, zmienia się także tekst oraz sposób jego przekazania. Jest spokojnie, melodyjnie.
Floating down as colors fill the light
We look up from the ground in fields of paperwhite
Bomby spadają pozostawiając po sobie jedynie białe pola atomowego pyłu.
And floating up, you pass us in the night
A future gazing out, a past to overwrite
Już nie ma dnia, co było implikowane wcześniej w tekście. Bomby zniszczyły przeszłość i trzeba wszystko zaczynać od nowa. Chyba - bo, jak wspominaliśmy na początku, nie wiemy dokładnie czy utówr własnie tego dotyczy. To tylko nasze domysły, gdyż zespół nigdy nie opowiadał o "Blackout". Jednak sam tytuł dość mocno kojarzy się właśnie z jakąś katastrofą.
So come down far below
We've been waiting to collect the things you know
Come down far below
We've been waiting to collect what you've let go
Nadszedł moment, kiedy rządzący muszą ustąpić. Nastał czas zwykłych ludzi, którzy pochowali się w bunkrach, aby przetrwać wojnę. Teraz to oni muszą zacząć budować wszystko od nowa - przekazać kulturę, historię kolejnym pokoleniom, które będą musiały zbudować nowy świat.
Interesujące, prawda? Ale poczekajcie, bo można powyższe równie dobrze wyrzucić do kosza. Tak złożona jest to piosenka jeśli chodzi o znaczenie. Albo inaczej - jest tym, czym chcemy żeby była. Ma pobudzać naszą wyobraźnię. Bo kiedy spojrzymy przez pryzmat zwrotek Chestera, równie dobrze możemy odczytać przekaz jako opowieść o toksycznej relacji - pełnej przemocy fizycznej i psychicznej (to by poniekąd wyjasniało "blood in your eye" w sensie dosłownym). Wtedy tekst Mike'a brzmi jak interweniująca osoba trzecia.
Ile ludzi, tyle interpretacji, jednak my skłaniamy się ku tej, gdzie mowa o zagrożeniu nuklearnym, gdyż pasuje ona po prostu do treści całego albumu.
