Lola Kirke
Lola Kirke
Lola Kirke
Lola Kirke
Lola Kirke
Tytułowa dla albumu piosenka jest raczej opowieścią, monologiem, w którym Lola zwraca się do bliskiego sobie człowieka. Kogoś, kto jest dla niej bardzo ważny i kogo stara się zrozumieć. Całość sprawia wrażenie obserwacji tej osoby. Tak, jakby narratorka widziała go przez okno i opisywała kolejno wszystkie jego zachowania.
W tekście utworu to, co codzienne i zwykłe, łączy się z niesamowitością, z głębią i samym sednem ludzkiej egzystencji. Lecący z nosa katar to wypływające z wnętrza złoto, chłód jest ciepłem, a ogień symbolem domowego ciepła.
Specyficzny sposób przedstawiania treści w tym utworze tylko dodaje mu tajemniczości. I sprawia, że cały tekst może być opowieścią o każdym z nas. Bo Lola mówi o rzeczach zwykłych, które pod powierzchnią rutyny skrywają magię - magię ludzkiej egzystencji.