Promomixy mają nas nakręcać na nowe wydawnictwa naszych ulubionych artystów, dając nam próbkę tego, czego możemy się spodziewać. Te krótkie, kilkunastosekundowe urywki całych utworów są udostępniane po to, by zaostrzyć nasz apetyt na całość, gdy już wpadnie nam w ręce płyta. Łona wykorzystuje tutaj promomixy do tego by pokazać nam jak wiele mają one wspólnego ze współczesną rzeczywistością.
Żyjemy w czasach, gdzie wszystko robi się coraz szybsze, intensywniejsze, przyjemniejsze, ale przy tym płytkie i banalne. Trudno jest skupić naszą uwagę na dłużej, wolimy ślizgać się po niezliczonej ilości bodźców, wybierając te najładniejsze, najprostsze i dające najlepsze doznania. Brakuje nam przez to chwil na przemyślenia, nie umiemy zatrzymać się chociaż na moment, żeby zastanowić się nad samym sobą, wyciągnąć jakieś wnioski, czy przekazać jakąś głębszą prawdę dotyczącą życia.
Jesteśmy niewolnikami czasu, nieustannie żyjąc pod jego presją i modelując świat tak, by pasował naszym coraz intensywniejszym i szybszym wymaganiom. Nie dostrzegamy przy tym, że wszystko robi się przez to coraz bardziej jałowe, bo jednak nie da się w kilka sekund dotknąć jakiegoś naprawdę palącego problemu, a zaledwie liznąć go, nie dochodząc do jego istoty. Tak jednak wygląda nasza rzeczywistość i zdaje się że nie da się tego już powstrzymać. Można więc tylko się do tego dostosować, albo samemu zbuntować, co w swojej twórczości stara się robić Łona.
