Hanna Reid opowiada w tekście tej piosenki historię pisaną z perspektywy kobiety załamanej opuszczeniem przez ukochanego partnera, które kojarzy z opuszczeniem przez jej ojca. Tekst budzi niepokój związany z byciem opuszczonym, odrzuconym przez chorego ojca, który nie potrafił odróżnić rzeczywistości od imaginacji, który nigdy jej nie kochał i nigdy o nią nie dbał. Ona natomiast próbowała zadbać o niego, nieustannie odbijając się jednak od ściany jego choroby.
Hanna, jak prawdziwe dziecko, potrzebuje uczucia, miłości, empatii i to samo chce dawać swojemu tacie. Jednocześnie coraz silniej uświadamia sobie, że to marzenie nigdy się nie spełni, uświadamia sobie swoją przemożną samotność.
W tekście utworu próbuje uporać się ze swoimi wspomnieniami, z tym, co przydarzyło się jej w dzieciństwie. Mówi o swoich uczuciach, które dopadły ją w najbardziej niespodziewanym momencie. Orientuje się, że rana z dzieciństwa wciąż jest świeża, że nie da się jej tak łatwo uleczyć. Może na zewnątrz sprawia wrażenie silnej, nieugiętej. W środku jednak jest miękka, skrzywdzona i nieposkładana.
