Ci z nas, którzy mieli to szczęście, że dzieciństwo spędzili w spokoju i radości mogą nawet nie zdawać sobie sprawy, że rzecz tak oczywista i zwyczajna jak dom może stanowić niedoścignione marzenie dla innych. Aleksander i Miuosh udowadniają nam, że zwykłe cztery ściany mogą mieć naprawdę wielkie znaczenie. Nie starczy przecież po prostu mieszkać w jakimś miejscu, by automatycznie stało się ono dla nas domem. Nawet u własnej rodziny możemy czuć się jak obcy, gdy nie jesteśmy w stanie nawiązać relacji z tymi, którzy nas otaczają.
Jak wspomina tutaj Aleksander, dom jest w końcu głównie ludźmi, z którym go dzielimy, naszymi wzajemnymi powiązaniami, których jednak podstawą powinna być miłość i szacunek. Gdy tego nie mamy ciężko jest myśleć o własnym kącie jako o czymś kojarzącym się z poczuciem bezpieczeństwa. Z drugiej strony Miuosh pokazuje nam, jak można to poczucie stracić, gdy nasi najbliżsi znikają z naszego życia, pozostawiając nas samych. Wtedy nawet najbardziej znajome pokoje mogą wydawać się dziwnie obce, pozbawione obecności tych, z którymi najbardziej je kojarzymy.
„Dom” udowadnia nam więc, jakimi szczęściarzami są ci, którzy nawet nie muszą zastanawiać się nad wartością miejsca, w którym żyją. Póki nie ma problemu, rzadko zdajemy sobie sprawę ile tak naprawdę znaczy ciepło domowego ogniska. Starczy jednak go nie mieć, lub stracić, by boleśnie się przekonać jak dużą jest częścią naszego życia.
