Piosenka jest zainspirowana rozstaniem Adama Levina z dziewczyną. Singiel pochodzi z pierwszej płyty zespołu, z roku 2002. Levine śpiewa tutaj o rozstaniu, które skrzywdziło go i złamało mu serce. Ale do którego tak naprawdę sam doprowadził. W pierwszej zwrotce utworu mówi o ogniu, który płonął w oczach jego ukochanej, a którego on nie dostrzegał i nie doceniał. Nie zauważył, że dziewczyna ma swoje pasje i marzenia, które chce realizować. Jego egoizm doprowadził ją do ostatecznej decyzji - odejścia.
Teraz artysta cierpi katusze po niespełnionej miłości. Wie, że dziewczyna już nie wróci, nie potrafi jednak o niej zapomnieć, ruszyć przed siebie. Wciąż cierpi i cierpi, wspomina ukochaną i wytyka sobie błędy, które popełnił. Jednocześnie podkreśla w refrenie, że nie ugnie się pod tym miłosnym szantażem kobiety. Stwierdza, że to już ostatnie pożegnanie, że więcej nie pozwoli jej wrócić do siebie po to, by zaraz znów odejść.
Tak więc rozstanie tej muzycznej pary jest spowodowane najpewniej zachowaniem obu stron związku. Dziewczyna sądziła, że groźba odejścia sprawi, że Levine się zmieni, on natomiast odebrał jej zachowanie jako szantaż i postanowił nie robić sobie więcej nadziei. Bo cokolwiek nie robił, ona wciąż nie była usatysfakcjonowana. Zawsze chciała więcej, mocniej, intensywniej. Im dalej w tekst piosenki, tym silniej całość wybrzmiewa jako nasączona seksualnością. Dziewczyna musiała być niezwykle wymagająca w stosunku do Adama, zbyt wymagająca. Oto więc ostatnie pożegnanie, więcej nie będzie.
