Autor zwraca się tu do swej partnerki. Wie, że jest wszystkim, czego ona kiedykolwiek potrzebowała. Mimo, że często jest źródłem jej problemów, to i tak zawsze w końcu do niego wraca. Wokalistę bawi ta myśl, czuje, że może sobie pozwolić na wszystko, bo jego wybranka tak czy siak go nie opuści. Ona jest od niego zależna, a on to jawnie wykorzystuje. Nie skończy z nim, nawet jeśli ma dość ich związku. Jest na to za słaba.
Autor odczuwa w tej sytuacji perfidną satysfakcję. Dowiadujemy się, że dzieciństwo spędził w sierocińcu, był małym, grubym smutnym chłopcem. Zapewne wykształciła się w nim wtedy potrzeba, by być przez kogoś kochanym. W końcu od małego żył w świecie, w którym był samotny. Teraz ma w końcu taką osobę. Dlatego jest zadowolony ze związku, nawet jeśli jest dysfunkcyjny. Póki ona będzie przy nim, będzie dobrze. Nieważne, jak bardzo będzie cierpieć, on ma to gdzieś. Byleby był ktoś, dla kogo jest w centrum zainteresowania.
