Utwór opowiada o człowieku cierpiącym na depresję. Widzimy, że bohater musiał poddać się jakiejś terapii, teraz radzi sobie pozornie lepiej, niż gdy choroba go uderzyła. Z tego co mówi pogodził się już ze swoją przeszłością i stara się żyć chwilą obecną. Najgorsze jest już za nim, stara się sobie jakoś radzić. Niestety nie do końca wszystko jest w porządku.
Cały czas dopadają go jednak przygnębiające myśli. Według niego nie ma już na świecie miłości, przyjaźni i nadziei. Nawet lekarstwa, które zażywa, nie pozwalają mu się uwolnić od tych zmartwień. Cały czas musi walczyć, by znów nie wpaść w destruktywne przygnębienie. Nie ma już na to sił, chciałby przestać faszerować się pigułkami.
Morrissey uświadamia nam, że tak naprawdę same środki farmaceutyczne nie starczą, by wyjść z tej poważnej choroby, jaką jest depresja. Można komuś przepisać leki i mieć nadzieję, że to go wyleczy. Nie zawsze tak jednak jest. Trzeba pomóc choremu znaleźć sens, dać mu wsparcie. Same pigułki nie wystarczą.
