Myslovitz
Myslovitz
Myslovitz
Myslovitz
Myslovitz
Utwór, jak sam tytuł wskazuje, jest miłosną opowieścią, w której Rojek zwraca się do kobiety, którą kocha, a która wydaje się bardzo odległa i niedostępna. Opowiada o niej niczym o sennym marzeniu, kobiecie z mgły, która żyje swoje życie oddzielona od codzienności. Mówi o niej jako „znudzonej światem”. Dziewczyna nie widzi sensu życia, nie ma w niej radości i beztroski. Melancholijna natura raz za razem pozbawia ją poczucia osadzenia w świecie.
Rojek zaś jest absolutnie zakochany w dziewczynie, opętany wizją życia z nią. Chciałby mieć ją blisko siebie i nadać jej egzystencji sensu. Czuje, że razem mogliby stworzyć coś naprawdę pięknego. Roztacza przed słuchaczami wizję nieszczęśliwie zakochanego, który prosi ukochaną o choć odrobinę zainteresowania.
Za każdym razem, gdy udaje mu się zbliżyć do kobiety, ktoś mu ją odbiera. Ona sama nie wie czego chce, jest niczym chorągiewka na wietrze – przechyla się na różne strony, niepewna i osaczona. Rojek chciałby choć ostatni raz mieć ją blisko siebie, wtulić się razem z nią w „szarość gwiazd”, w noc.