Podmiotem lirycznym Zamiany jest najprawdopodobniej osoba, która zmaga się z dramatycznym w skutkach problemem alkoholizmu.
Chociaż w tekście nie znajdziemy bezpośrednich odniesień do zjawiska uzależnienia alkoholowego, opisy postępującego otępienia zmysłów oraz emocji (Nie widzę / Nie słyszę nic / Przestaję odczuwać nawet ból) oraz dość jednoznaczna metafora strzału w łeb za pomocą szklanej butelki wydają się wyraźnie wskazywać na ten właśnie problem.
Pełniący funkcję podmiotu alkoholik szuka w nałogu ocalenia przed strachem, którego źródło pozostaje dla nas nieznane. Konsekwencje to utrata więzi z bliskimi i całym otaczającym światem, destrukcja zarówno psychiczna, jak i fizyczna (Spójrz jak wygląda moja twarz / Czy został chociaż ślad z człowieka którego znasz) oraz coraz większe otępienie. Przez to wszystko, w chwilach trzeźwości, przebija się wola walki (Wiedz że nie poddam się / Dopóki czuję gdzieś / Płynącą we mnie krew), jest ona jednak zbyt słaba, aby zahamować nałóg.
Dla mężczyzny każda kolejna opróżniona butelka jest jak strzał w głowę; stopniowo, krok po kroku, zabija on alkoholem samego siebie: Strzelę sobie w łeb / Już odbezpieczam następną butelkę.
