Oniryczny tekst kompozycji wydaje się stanowić próbę opisu relacji pomiędzy ludzkością i środowiskiem naturalnym za pomocą baśniowej scenerii.
W pierwszej zwrotce Neil Young śpiewa o „uciekającej Matce Naturze”, co możemy odczytać jako nawiązanie do degradacji środowiska na skutek rozwoju cywilizacyjnego. Druga zwrotka jest bardziej enigmatyczna i może nawiązywać do doświadczeń narkotykowych, krytykowanych później przez artystę w „The Needle and the Damage Done”.
Wreszcie w trzeciej zwrotce znajdujemy opis dziwnego snu. „Srebrne statki” opuszczają „Matkę Naturę” i niosą „nasienie” do „nowego domu”, a wszystko to odbywa się przy akompaniamencie „dziecięcego płaczu”. Być może jest to wizja przyszłości, w której ludzie będą zmuszeni opuścić zdewastowaną, nie nadającą się już do życia Ziemię i osiedlić się na innej planecie. Jeżeli faktycznie mamy do czynienia z wątkiem fantastycznonaukowym, to jest to coś niespotykanego w twórczości Younga.
Wracając do drugiej zwrotki, warto zwrócić uwagę na fakt, że Young wspomina tam o pełni księżyca. Wątek „lunarny” bardzo często pojawiał się w kompozycjach Kanadyjczyka. Artysta nawiązywał do tego motywu w wywiadzie, którego udzielił w 2005 roku dla magazynu „Harp”:
„Zanim pojawiła się zorganizowana religia, był księżyc. Indianie wiedzieli o księżycu. Poganie podążali za księżycem. Ja podążałem za nim tak długo, jak sięgam pamięcią i to po prostu moja religia. Niczego nie praktykuję. Nie mam księgi, którą muszę czytać. Praca przy pełni księżyca może być niebezpieczna, ponieważ jeżeli coś ma pójść w niewłaściwym kierunku, to będzie to miało naprawdę poważne konsekwencje. Ale to bardzo dobrze, szczególnie dla rock’n’rolla”.
