Słowa tego utworu stanowią rozpaczliwe wyznanie o braku nadziei. Nieważne jak usilnie trzymasz się bycia dzieckiem, niewinności - stracisz to tak szybko jak tylko osiągniesz dorosłość. To może być tylko chwila, sekunda, w której uświadomisz sobie nagle, że już ci na czymś nie zależy, że masz dość, że nie chcesz się przejmować. Przestanie ci sprawiać radość coś, co cieszyło cię jeszcze chwilę wcześniej kiedy byłeś dzieckiem. Może się to stać też lata później kiedy skłamiesz swojemu dziecku dokładnie tak, jak twoi rodzice kłamali tobie.
Dorosłe życie przychodzi nagle z całym dobrodziejstwem inwentarza - zbyt wysokie oczekiwania, chciwość, okrucieństwo. To wszystko sprawia w końcu, że twoje niewinne serce rozpada się na kawałki i przestajesz już być tym, kim byłeś kiedyś. Nie ma innej drogi, innego wyjścia - to zawsze się stanie w pewnej chwili twojego życia. Dorołość jest jak choroba, która zaczyna toczyć niewinne dzieci i zabiera im delikatność. Wtedy nie ma już odwrotu. Nagle orientujesz się, że stałeś się zgorzkniałym, cynicznym potworem, który okłamuje młodych ludzi i wrzuca je w świat fałyszywej nadziei.
Tekst piosenki jest niezwykle bogaty, niektórzy widzą w nim także opowieść o II wojnie światowej - jej okrucieństwie i bezwzględności. Jednak najsilniej wybrzmiewa tu właśnie ta nuta - smutku i cierpienia po utraconej nadziei. Kiedy zbliżasz się do śmierci, zaczynasz czuć się zmęczony życiem, starzeniem się. To właśnie moment, w którym orientujesz się, że bardzo chcesz wrócić do bycia sobą sprzed lat. To uczucie cię uderza i nie pozwala oddychać, normalnie żyć. Ale niestety, nie można już powtórzyć swojego życia.
