Paolo Nutini
Paolo Nutini
Paolo Nutini
Paolo Nutini
Paolo Nutini
Tekst piosenki stanowi światopoglądową wypowiedź Nutiniego na temat ludzi zamkniętych w ramy i osaczonych przez bezduszny system. Już w pierwszej części tekstu nazywa nas dumnymi jednostkami, które jednak nie mogą rozwinąć swojego człowieczeństwa, talentów i umiejętności bo są nieustannie ograniczane przez społeczeństwo i jego normy oraz wymagania. Nutini używa tutaj stwierdzenia "pracy dla miasta" - pracujemy poniżej swoich zdolności, w formie, która zostaje nam narzucona.
Jesteśmy niczym płomienie, które zostają zduszone w zarodku bez szans na wywołanie pożaru. Ludzie odnajdują więc religie i kulty, które pomagają im radzić sobie z codziennością, problemami i bolączkami każdego dnia. Ale to wszystko ułuda, która ma pozwolić nam zapomnieć o tym, kim naprawdę jesteśmy i jakie mamy możliwości.
Nad nami rozciąga się żelazne niebo, które wydaje się nie do przebicia. To właśnie ono stanowi metaforę naszego ziemskiego stanu - możemy rozwijać się tylko do momentu, do którego ktoś nam pozwala. Ktoś czyli bezduszny system czy samoograniczające się społeczeństwo. Paolo chce żebyśmy wznieśli się ponad - ponad miłość, nienawiść, ponad żelazne niebo. Bo w miejscu, w którym jesteśmy wszystkie nasze marzenia są duszone w zarodku, nie ma miejsca na wolność, kreatywny rozwój. Wielki system chce trzymać nas w strachu - to najlepsza metoda kontroli.
W tekście pojawia się fragment przemowy Charliego Chaplina z filmu "Dyktator". Film będący parodią Hitlera i jego władzy stanowi tutaj punkt odniesienia dla poglądów Nutiniego. Mydlenie oczu, manipulacja - padamy ich ofiarą każdego dnia. Trzeba z tym skończyć, przebić się przez niebo z żelaza.