Marko w jednym z wywiadów przyznał, że tworząc ten kawałek chłopaki z Poets Of The Fall chcieli poruszyć jednocześnie „i dusze i tyłki” słuchaczy. „Daze” jest więc z jednej strony hymnem na cześć szalonego, pozbawionego troski życia, jak i przypomnieniem o tym, że wszystko przemija i jest ulotne.
Widzimy tutaj wokalistę, który cały czas chce gnać przez świat, nie zatrzymując się w miejscu ani na chwilę. Potrzebuje stymulacji, mocnych wrażeń, bo wtedy właśnie czuje, że naprawdę żyje. Do tego pędu skłania go pragnienie, by chociaż na chwilę zatrzymać dla siebie czas, przestać dostrzegać nieunikniony koniec, jaki czeka na niego gdzieś w przyszłości. Wciąż ma wrażenie, że wszystko przecieka mu przez palce, przeszłość oddala się coraz bardziej, a przyszłość nigdy nie następuje, zmieniając się cały czas w uciekającą teraźniejszość.
Autor ze wszystkich sił próbuje odgonić od siebie te depresyjne myśli, oddając się przyjemnościom i jak najintensywniejszym przeżywaniu każdej chwili. Tylko bawiąc się tak, jakby nie miało być jutra, całkowicie zanurzając się w miłości, szaleństwie i zapomnieniu, ma szansę chociaż na chwilę odsunąć od siebie widmo przemijającego czasu. Może i tak jego starania skazane są na porażkę, ale tylko ta droga daje mu jakąś namiastkę nieśmiertelności, poczucie bezpieczeństwa przed wszystkimi zagrożeniami świata. Dla takich właśnie momentów żyje i dalej będzie ich rozpaczliwie szukał, jak najczęściej zamykając oczy na przygnębiającą go rzeczywistość.
